فروشگاه لاغری شاپ |
admin 
درمان هپاتیت خودایمنی : هپاتیت خودایمنی یک بیماری مزمن است. درمانی ندارد، اما می‌توان آن را مدیریت کرد و تا مرحله بهبودی درمان کرد. منبع معتبر می‌گوید بهبودی به این معنی است که بیماری فعال نیست یا علائمی ندارد. درمان می‌تواند آسیب کبدی را کند، متوقف و گاهی اوقات معکوس کند. تقریباً 90 درصد از بیماران مبتلا به هپاتیت خودایمنی تحت درمان، بهبودی را تجربه می‌کنند. با این حال، اگر درمان نشود، میزان بقای 5 ساله هپاتیت خودایمنی حدود 50 درصد است.
معمولاً از چندین روش برای درمان هپاتیت خودایمنی استفاده می‌شود.
داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی
این داروها می‌توانند حمله سیستم ایمنی بدن به بدن را کاهش داده یا متوقف کنند. سرکوب‌کننده‌های سیستم ایمنی رایج مورد استفاده برای هپاتیت خودایمنی شامل 6-مرکاپتوپورین و آزاتیوپرین هستند. خطر داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی این است که توانایی بدن شما را در مبارزه با سایر عفونت‌ها به خطر می‌اندازند. در طول این نوع درمان، عفونت‌های فرصت‌طلب می‌توانند رخ دهند.
کورتیکواستروئیدها
داروهای کورتیکواستروئید التهاب را در بدن کاهش می‌دهند و می‌توانند فعالیت سیستم ایمنی را در دوزهای بالا کاهش دهند. آنها به اشکال خوراکی، موضعی، تزریقی و استنشاقی موجود هستند. رایج‌ترین کورتیکواستروئید مورد استفاده برای هپاتیت خودایمنی، پردنیزون خوراکی است. برای کاهش التهاب کبد، پردنیزون اغلب حداقل به مدت ۱۸ تا ۲۴ ماه تجویز می‌شود. برخی دیگر ممکن است نیاز داشته باشند که به طور نامحدود این دارو را مصرف کنند تا از عود مجدد هپاتیت خودایمنی جلوگیری شود.
پردنیزون ممکن است عوارض جانبی جدی از جمله موارد زیر را ایجاد کند:
- دیابت
- پوکی استخوان
- فشار خون بالا
- افزایش وزن یا نفخ
- پیوند کبد
در موارد بسیار شدید هپاتیت خودایمنی، پیوند کبد ضروری است. در طول این عمل، کل کبد شما برداشته شده و با کبد یک اهداکننده (که ممکن است زنده یا فوت شده باشد) جایگزین می‌شود. با این حال، گاهی اوقات بیماری حتی پس از پیوند موفقیت‌آمیز نیز می‌تواند عود کند. پیوند عضو یک عمل پزشکی بزرگ است، بنابراین این گزینه فقط به عنوان آخرین راه حل دنبال می‌شود. طبق گزارش موسسه ملی دیابت و بیماری‌های گوارشی و کلیوی (منبع معتبر)، میزان بقای یک ساله برای افرادی که پیوند کبد انجام می‌دهند، ۸۶ درصد است. میزان بقای ۵ ساله حدود ۷۲ درصد است.
عوارض هپاتیت خودایمنی
درمان هپاتیت خودایمنی خودایمنی خودایمنی در اسرع وقت ضروری است. در حالی که علائم اولیه ممکن است قابل توجه نباشند یا فقط کمی ناراحت کننده باشند، هپاتیت خودایمنی می‌تواند به سرعت تهدید کننده زندگی شود.
عوارض احتمالی هپاتیت خودایمنی خودایمنی درمان نشده عبارتند از:
- زخم کبد (سیروز)
- سرطان کبد
- نارسایی کبد (که می‌تواند منجر به کما و مرگ شود)
- افزایش فشار خون در ورید پورتال، که خون را به کبد می‌رساند
- وریدهای بزرگ شده در معده و مری (واریس مری)
- تجمع مایع در شکم (آسیت)
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
هپاتیت خودایمنی خودایمنی یک بیماری جدی است که نیاز به درمان پزشکی به موقع دارد. اگر علائمی مرتبط با هپاتیت خودایمنی خودایمنی مشاهده کردید یا مشکوک به اختلال در عملکرد کبد خود هستید، با پزشک صحبت کنید. اگر وضعیت شما حاد است، ممکن است لازم باشد با خدمات پزشکی اورژانس تماس بگیرید. تهوع و استفراغ، زردی و نفخ شکم باید فوراً ارزیابی شوند.
پزشکی که در درمان اختلالات و بیماری‌های کبدی تخصص دارد، متخصص کبد نامیده می‌شود. (منبع)
برای مطالب بیشتر اینجا کلیک کنید
